Αυτές οι μέρες των κινητοποιήσεων ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή της νότιας Καρυστίας. Την συσσωρευμένη αγανάκτηση των κατοίκων της περιοχής, η οποία γίνεται εκρηκτικότερη λόγω της οικονομικής κρίσης
  • Αγαπητές συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,
    Αυτές οι μέρες των κινητοποιήσεων ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή της νότιας Καρυστίας.
    Δείχνουν την συσσωρευμένη αγανάκτηση των κατοίκων της περιοχής, η οποία γίνεται εκρηκτικότερη λόγω της οικονομικής κρίσης. Δείχνουν ότι η υπομονή έχει αρχίσει να εξαντλείται και ότι όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα να συμμετέχουν σε αγώνες για ένα καλύτερο αύριο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
    Οι κινητοποιήσεις αυτές είχαν σαν στόχο τις πολιτικές που δεν βρίσκουν χρήματα για να κτίσουν ένα σχολείο εδώ και 22 χρόνια και έχουν βάλει σαν στόχο το κλείσιμο Νοσοκομείων, μαζί και του Νοσοκομείου Καρύστου. Διατράνωσαν την αντίθεση του λαού τις περιοχής σ’ αυτές τις πολιτικές και την θέληση του να παλέψει οργανωμένα για αυτά που του ανήκουν.
    Παράλληλα με τις κινητοποιήσεις αυτές έγινε προσπάθεια «αυθόρμητης κινητοποίησης στην πλατεία» και διατυπώνονται διάφορες απόψεις όπως αυτές των «αγανακτισμένων πολιτών» ή του κ. Σπύρου με κύριο τίτλο «Βαρέθηκα».
    Σαν ένας άνθρωπος που ασχολούμαι με τα κοινά από την μικρή μου ηλικία, (χωρίς προσωπικό συμφέρον, το αντίθετο μάλιστα) θα ’θελα να καταθέσω την γνώμη μου για τις παραπάνω απόψεις.
    Όλη αυτή η φιλολογία των αγανακτισμένων πολιτών που μας καλούν να αφήσουμε τις κομματικές ταυτότητες, ή ο ισχυρισμός ότι δήθεν «δεν είμαστε πράσινοι, δεν είμαστε κόκκινοι ή μπλέ είμαστε Έλληνες» και «όλοι οι Έλληνες μιά γροθιά» πιστεύω ότι ηθελημένα ή αθέλητα κρύβει την πραγματικότητα.
    Όπως και η άποψη για «λιοντάρια» εκπροσώπους του λαού, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, οι οποίοι θα μας σώσουν.
    Το ότι είμαστε όλοι ΄Ελληνες ή ότι ζούμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα.
    Αλήθεια τι κοινό μπορεί να έχει με εμάς τους εργαζόμενους ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Αγγελόπουλος ο Αλαφούζος κλπ και γενικά τι κοινό μπορεί να έχουν με εμάς οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες;
    Κανένα. Μας χωρίζει άβυσσος συμφερόντων. Τα μέτρα που παίρνονται ενάντια μας έχουν σαν σκοπό να μειωθούν οι μισθοί και όλες οι καταχτημένες παροχές προς τους εργαζόμενους, για να επενδύσουν αυτοί τα δισεκατομμύρια που έχουν αποθηκεύσει, με ακόμα μεγαλύτερο κέρδος. Θέλουν ακόμα πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, ακόμα πιο μεγάλα κέρδη από τον ιδρώτα και το αίμα μας ακόμα, χωρίς υπερβολή.
    Όσο αφορά τους αφορισμούς εναντίον των πολιτικών κομμάτων πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ότι τα κόμματα εξυπηρετούν συγκεκριμμένα συμφέροντα. Υπάρχουν τα κόμματα που υπηρετούν τους εφοπλιστές-βιομήχανους-τραπεζίτες και τα κόμματα που υπηρετούν την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους. Όσο υπάρχουν τάξεις θα υπάρχουν και τα πολιτικά κόμματα. Δεν καταργούνται αυτόματα και επειδή κάποιοι, ας με συγχωρήσουν, το παίζουν ακομμάτιστοι.
    Σήμερα στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο, μπαίνει πιο έντονα λόγω της οικονομικής κρίσης το δίλλημα: Θα επιτρέψουν οι εργαζόμενοι με την ανοχή τους να χάσουν τα πάντα, να έχουν μισθούς Κίνας, χωρίς μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς ασφάλιση και συντάξεις φτωχοκομείου, χωρίς δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, , ή θα συσπειρωθούν στους συλλόγους, στα σωματεία τους, στους μαζικούς φορείς και θα διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν;
    Πιστεύω ότι οι κινητοποιήσεις που έγιναν στην περιοχή μας αναδεικνύουν την ανάγκη της ενότητας του κόσμου στην πάλη για τα κοινά προβλήματα.
    Απαραίτητο όμως είναι ο καθένας που συμμετέχει να βγάζει συμπεράσματα για την πολιτική που ασκούν τα κόμματα. Γιατί η πολιτική των κομμάτων καθορίζει τις εξελίξεις. Στις βουλευτικές εκλογές ψηφίζουμε κόμματα και πολιτικές. Όταν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι ενάντια στα συμφέροντα μας το λογικό είναι να τις απορρίψουμε και να αποδεσμευτούμε από τα πολιτικά κόμματα που τις εφαρμόζουν.
    Υπάρχουν πράγματι πολλοί που νιώθουν προδομένοι από τα κόμματα που ψήφιζαν μέχρι σήμερα και ίσως θέλουν να πετάξουν τις κομματικές τους ταυτότητες. Και καλά θα κάνουν. Δεν είναι όμως όλοι το ίδιο. Εγώ, που είμαι μέλος του ΚΚΕ, νιώθω περήφανη για το κόμμα μου και τιμή, που είμαι μέλος του. Το ΚΚΕ από το 1990-91 είχε προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό για το τι τον περιμένει με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Στις Βουλευτικές εκλογές, το 2009 διακήρυξε σε όλους τους τόνους ότι «έρχεται θύελλα για τους εργαζόμενους». Καμμιά ευθύνη δεν έχει για τα αντιλαϊκά μέτρα, είχε μάλιστα προειδοποιήσει γ’ αυτά. Οι εργαζόμενοι βέβαια δεν πείστηκαν. Έπρεπε να έρθει η ζωή να αποδείξει με σκληρό και επώδυνο τρόπο πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ.
    Όσο για το «κίνημα της πλατείας» θα ’θελα να πω ότι δείχνει πως άνθρωποι που ως τώρα δε συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις αναζητούν έναν τρόπο έκφρασης. Αλλά ορισμένοι, που είναι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος και δεν θέλουν καν να υπάρχει, προβάλλουν τις συγκεκριμμένες δράσεις σε αντιπαράθεση με τις εργατικές κινητοποιήσεις, με την απεργία, τα πανεργατικά συλλαλητήρια.
    Εντύπωση προκαλεί η μεγάλη διαφήμιση που κάνουν τα κανάλια (Σκάι, Μέγα κλπ) σ’ αυτές τις διαμαρτυρίες, ενώ δεν δείχνουν κανένα απεργιακό αγώνα ή συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Ούτε βέβαια έδειξαν, παρά τις υποσχέσεις τους, την κινητοποίηση της Καρυστίας στην ψηλή γέφυρα της Χαλκίδας. Όλα αυτά πρέπει να προβληματίσουν τον καθένα.
    Οι δήθεν ακομμάτιστες κινητοποιήσεις χωρίς σκοπό και στόχο δεν ενοχλούν κανέναν από αυτούς που παίρνουν μέτρα ενάντια στα δικαιώματά μας. Όπως δεν τους ενόχλησαν τα λευκά και άκυρα των εκλογών. Μακάρι γι’ αυτούς, αφού θα ’χαμε δουλέψει με 500-600 ευρώ μισθό, για 8-9 ώρες , χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, να πηγαίναμε όλοι οι αγανακτισμένοι στην πλατεία. Για πόσο καιρό άραγε;
    Το ζητούμενο σήμερα είναι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και νέες να βρούν τρόπους κοινής συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μεγαλοεπιχειρηματιών-μονοπωλιακών ομίλων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την επίθεση σ’ όλα τα δικαιώματα που έχουν απομείνει.
    Σήμερα πρέπει να ενισχυθεί το ενιαίο μέτωπο των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, της νεολαίας με στόχο μια οργανωμένη, σχεδιασμένη αντεπίθεση, που θα βάζει εμπόδια στα μέτρα που θέλουν να πάρουν, θα κερδίζει μάχες με προοπτική την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την εργατική-λαϊκή εξουσία.
    Κούλα Βρανά
    Μέλος του ΚΚΕ- Δικηγόρος
    Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Καρύστου, εκλεγμένη
    με το ψηφοδέλτιο της «ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ»