Η Κάρυστος μέχρι το 100 μ.Χ.

Η Κάρυστος είχε ακμάσει κατά την αρχαιότητα και περιλαμβανόταν στις τέσσερις σπουδαιότερες πόλεις της Εύβοιας( οι άλλες ήταν Χαλκίδα, Ερέτρια και Ιστιαία).

Οι Καρυστινοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με αρχηγό τον Παλαμήδη, που έπεσε θύμα του ζηλόφθονου Οδυσσέα.

Κατά τους ιστορικούς χρόνους η Κάρυστος ανέπτυξε αξιόλογο πολιτισμό και ήταν από τις πρώτες πόλεις που έκοψε νομίσματα.

Η Βασιλεία φυσικά ήταν το αρχαιότερο πολίτευμα για να αντικατασταθεί αργότερα από την ολιγαρχία και να καταλήξει ( πριν το 500 π.Χ.) στη Δημοκρατία.

Η μοίρα της Καρύστου κατά τους Περσικούς Πολέμους ήταν τραγική.

Υποτάχθηκε δύο φορές.

Το 490 π.Χ. πριν από την μάχη του Μαραθώνα, αρνήθηκαν οι Καρυστινοί να δώσουν στρατό και ομήρους στους Πέρσες οι οποίοι κατόπιν κατέστρεψαν τη χώρα και προχώρησαν ανενόχλητοι για να κάνουν το ίδιο στην Ερέτρεια και για να υποστούν τελικά την πανωλεθρία από τους Αθηναίους.

Τη δεύτερη φορά, το 480, πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας η Κάρυστος καταλήφθηκε από τον Ξέρξη χωρίς αντίσταση.

Στη μάχη των Πλαταιών εναντίον του Μαρδόνιου πήραν μέρος και οι Καρυστινοί και πολέμησαν με γενναιότητα.

Επειδή όμως οι Καρυστινοί δε δεχόντουσαν την κηδεμονία των Αθηναίων, ο Κίμωνας επιστρέφοντας από την περιπολία στο Αιγαίο πολιόρκησε την Κάρυστο και την ανάγκασε να προσχωρήσει στη Δηλική συμμαχία που πήρε χαρακτήρα Αθηναϊκής ηγεμονίας (472 π.Χ.).

Οι Καρυστινοί που πλήρωναν φόρο υποτελείας στους Αθηναίους και πολλοί είχαν καταντήσει δουλοπάροικοι αυτών, ζητούσαν ευκαιρία να αποστατήσουν.

Η ευκαιρία δόθηκε όταν οι Σπαρτιάτες έδωσαν μάχη στην Κορώνεια της Βοιωτίας (447) όπου νίκησαν τους Αθηναίους.

Η αποστασία δεν κράτησε για πολύ γιατί τον επόμενο χρόνο ο Περικλής εξεστράτευσε στην Εύβοια και ανάγκασε όλες τις πόλεις να δεχτούν συνθηκολόγηση.

Έτσι οι Καρυστινοί ακολούθησαν την τύχη των Αθηναίων μετέχοντες και στον Πελοποννησιακό πόλεμο παρά το πλευρό τους.

Από το 411 π.Χ. όμως η Κάρυστος αποστατεί από τους Αθηναίους και μετέχει στην ιδρυθείσα Ευβοϊκή Ομοσπονδία.

Κατά το διάστημα αυτό ήταν σύμμαχος των Σπαρτιατών.

Μετά όμως από την ήττα του Επαμεινώνδα στη Μαντινεία από τους Αθηναίους (362) , η Κάρυστος περνάει στην Αθηναϊκή συμμαχία.

Το 338 καταλαμβάνεται όλη η Εύβοια από τους Μακεδόνες που νίκησαν τους συμμάχους στη Χαιρώνια.

Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου η Εύβοια περιήλθε στο Μακεδονικό Κράτος της κύριας Ελλάδας και εξακολούθησε να βρίσκεται στη Μακεδονική επικυριαρχία με διαλείμματα αποστασίας ή ανεξαρτησίας μέχρι το 221 π.Χ. που πέθανε ο τελευταίος Μακεδόνας εξουσιαστής Αντίγονος ο Δωσών.

Μακεδονική φρουρά πάντως στην Κάρυστο διατηρήθηκε μέχρι το 198 οπότε οι Ρωμαίοι επί Φλαμινίνου κατέλαβαν την Ερέτρια και ακολούθως την Κάρυστο.

Η κατάληψη ήταν προσωρινή, στρατιωτικής φύσεως μόνο γιατί η Κάρυστος διατηρούσε την αυτονομία της.

Περί το 88 π.Χ. η Κάρυστος έγινε βάση επιχειρήσεων του Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη που εξάστρευσε στην Ελλάδα να υποκαταστήσει τους Ρωμαίους και που τελικά τον καταδίωξαν.

Έκτοτε η Κάρυστος είχε μακρινή περίοδο ησυχίας. Κατά τον 1ο π.Χ. αιώνα ήταν η δεύτερη σε ακμή μετά την Χαλκίδα πόλη της Ευβοίας .

Παρόλ' αυτά όμως η Ρωμαϊκή κατοχή την οδήγησε σε παρακμή.

Η Κάρυστος κατά την περίοδο 100 - 1200 μ.Χ.

Ελάχιστες πληροφορίες μας δίνει η ιστορία για την Κάρυστο της 1ης μ.Χ. χιλιετηρίδας.

Το 100 μ.Χ. βρίσκει την Κάρυστο αυτοδιοικούμενη και μέλος του Ευβοϊκού Κοινού πάντα όμως κάτω από τον έλεγχο και την οικονομική εξάρτηση των Ρωμαίων.

Δούλοι Καρυστινοί και ξένοι δούλευαν στα αυτοκρατορικά λατομεία και σε αξιωματούχους Ρωμαίους, όπως προκύπτει από διασωθείσες επιγραφές.

Υποστηρίζεται ότι τα αυτοκρατορικά ρωμαϊκά λατομεία λειτουργούσαν στην περίοδο των δύο πρώτων αιώνων μ.Χ.

Είναι εξακριβωμένο όμως ότι τα Καρυστινά λατομεία λειτουργούσαν τουλάχιστον από τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. και μάλιστα πυρετωδώς.

Για την περίοδο που μας ενδιαφέρει έχουμε αποδείξεις ότι Καρυστινά μάρμαρα χρησιμοποιήθηκαν.

Άλλες πληροφορίες για τη σκοτεινή αυτή περίοδο μας παρέχει η εκκλησιαστική ιστορία.

Ενδεικτικά   

Περί το 300 μ.Χ. διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στη Ν. Εύβοια

Το 325 υπήρχε Επισκοπή Καρύστου.

Το 458 λειτουργούσαν δύο Επισκοπές στην Καρυστία:

Της Καρύστου με επίσκοπο τον Κυπριακό και της Αυλώνας.

Περί το 500 αναφέρεται ο Επίσκοπος Καρύστου Ιωήλ.

Μέχρι το 733 η επισκοπή υπήγετο στη Μητρόπολη Κορίνθου και από τότε στη Μητρόπολη Αθηνών.

Το 872 κυνηγοί από τη Ν. Εύβοια μετέφεραν τη Θεία Μετάληψη εις την Αγία Θεοκτίστην της Πάρου.

Κι ερχόμαστε στα σπουδαιότερα γεγονότα της χιλιετηρίδας απ' τα οποία ελάχιστα μας είναι γνωστά.

Το 293 ο δεσποτικός Αυτοκράτορας Διοκλητιανός κατάργησε το Ευβοϊκό Κοινό στο οποίο μετείχε και η Κάρυστος.

Το 330 έπαψε η Κάρυστος να είναι Ρωμαϊκή ουσιαστικά επαρχία και υπήχθη στον Αυτοκράτορα Μεγ. Κων/νο διοικούμενη από τη νέα Πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.

Το 395 γίνεται ο διαχωρισμός του Ρωμαϊκού Κράτους και η Κάρυστος υπάγεται στο Ανατολικό (Βυζαντινό) κράτος.

Το 435 υπάγεται στα ευεργετικά μέτρα του Θεοδοσίου Β΄ και πληρώνει το 1/3 του φόρου.

Επί Αυτοκρατορίας Ιουστινιανού η Κάρυστος συγκαταλέγεται μεταξύ των 79 πόλεων του θέματος (επαρχίας) Αχαίας δηλαδή Ανατολικής Στερεάς - και Ευβοίας - Κυκλάδων.

Το 1030 πρωτοκτίζεται οχυρό στη θέση του σημερινού Κάστρου.

Περί το 1050 ενώθηκαν Ελλάς και Πελοπόννησος.

Κατά τον 12ο αιώνα Καρυστινά πλοία ασχολούντο με την αλιεία της πορφύρας στη Γυάρο.

Το 1199 η Κάρυστος γίνεται Βενετσιάνικος σταθμός ελευθέρου Εμπορίου υπό την πίεση των Ενετών επιδρομέων

Η Κάρυστος κατά την περίοδο Φραγκοκρατίας

Το 1204 ο εκ των ηγετών της Δ΄ Σταυροφορίας Βονιφάτιος ο Μομφερατικός επέτυχε κατά τη διανομή των κατακτηθεισών χωρών του Βυζαντινού Κράτους να γίνει κύριος ολοκλήρου της Βαλκανικής και έγινε Βασιλιάς με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Την κυρίως Ελλάδα παραχώρησε σε διάφορους ιππότες.

Την Εύβοια την παραχώρησε στον Ιάκωβον Αβέσνην.

Ο Αβέσνης το 1205 διένειμε το νησί σε τριτήμορα και ανέθεσε τη διοίκηση σε τρεις ιππότες από τους οποίους ο Ραβανόπς Δαλλεκάρτσερι μετά την αποχώρηση του ενός και το θάνατο του άλλου (1209) έγινε κύριος όλου του νησιού.

Πέθανε το 1216 και το νότιο τμήμα (Καρυστία) το κληρονόμησε η σύζυγός του Ισαβέλλα με τις δύο κόρες Βέθρα και Γραπέλα ή Φελίζα.

Από το 1216 μέχρι το 1250 τιμαριούχοι της Καρύστου ήταν κατά σειρά η Ισαβέλλα, μετά τον θάνατό της η Βέθρα και στη συνέχεια η Φελίζα.

Ουσιαστικά διοικητής της ήταν ο Γουλιέλμος Δαλλεκάρτσερι ο Α' μέχρι και το 1250.

Από το 1250 μέχρι το 1276 Διοικητής Καρύστου ήταν ο Γάλλος Όθωνας Ντε Σικόν.

Μετά εμφανίστηκε ο Λικάριος.

Καρυστινός ιππότης από Βικεντιανό πατέρα και Καρυστινή μητέρα, και ο οποίος παντρεύτηκε την άλλη
Φελίζα κόρη του Γουλιέλμου της Ευβοίας.

Οι συγγενείς της όμως θεώρησαν προσβολή το γάμο και έτσι αποκήρυξαν τον Λικάριο.

Αυτός για εκδίκηση κατέβηκε στην Κάρυστο όπου οχυρώθηκε σε ένα φρούριο του Καβοντόρου κοντά στο χωριό Ζαχαριά και άρχισε με μερικούς δικούς του να κάνει επιδρομές στα χωριά.

Κι αφού πέτυχε την εύνοια του αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου και την ενίσχυση από τον Βυζαντινό Ναύαρχο Αλέξιο τον Φιλανθρωπινό, πολιόρκησε την Κάρυστο και το ισχυρό κάστρο της το 1276.

Όλα τα κάστρα της Εύβοιας το ένα μετά το άλλο έπεφταν στα χέρια του Λικάριου.

Όλη η Εύβοια έγινε δικό του τιμάριο με εξαίρεση την Χαλκίδα.

Έτσι όταν το1278 ο Λικάριος βοηθούμενος από πολλούς Φράγκους πολιόρκησε τη Χαλκίδα, βρήκε αντίσταση και από τον τιμαριούχο Γυιβέρτο και από τον Δούκα των Αθηνών Ιωάννη Δελαρός με δική του δύναμη.

Σε μάχη που έγινε κοντά στον Βατώντα νικητής βγήκε ο Λικάριος που αιχμαλώτισε και τον αδελφό της Φελίζας και τον Δελαρός.

Όμως έλυσε την πολιορκία γιατί κατέφθαναν δυνάμεις από την Πελοπόννησο υπό τον αδελφό του Ιωάννη Δελαρός Ιάκωβο.

Αρκέστηκε τότε να αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη, φέρνοντας μαζί του σαν τρόπαιο τους δύο μεγιστάνες Φράγκους στον αυτοκράτορα.

Ο Γυιβέρτο πέθανε από συγκοπή, ο δε Λικάριος επέστρεψε και συνέχισε τις επιδρομές του χωρίς όμως να μπορέσει να υποτάξει την Χαλκίδα.

Στη συνέχεια ακολούθησε το Βυζαντινό στόλο σε διάφορες επιχειρήσεις ώσπου χάθηκαν τα ίχνη του.

Στο μεταξύ ο τιμαριούχος της Καρύστου Όθωνας Ντε Σικόν με την οικογένειά του είχε καταφύγει στην Αθήνα όπου πέθανε και αυτός και η γυναίκα του αφήνοντας μοναδική κληρονόμο την κόρη του Αγνή.

Ο Δούκας των Αθηνών Γουίδος ο Β' που την είχε υπό την προστασία του, την παντρεύει με τον Βονιφάτιο Δαλλεκάρτσερι ορφανό του Γουλιέλμου Β' Δαλλεκάρτσερι (1294).

Το 1296 οι Φράγκοι εκδιώκουν τη Βυζαντινή φρουρά της Καρύστου και εγκαθιστούν στο κάστρο το νεαρό ζεύγος Βονιφάτιου και Αγνής.

Ο Βονιφάτιος παρέμεινε κύριος της Καρύστου μέχρι το θάνατό του (1317).

Κληρονόμος του Φρουρίου Καρύστου ήταν η Μαρούλα και προσωρινά κάτοχος ο σύζυγός της Αλφόνσος επισημοποιηθείς με συνθήκη μετά των Ενετών το 1321.

Ήταν η λαμπρότερη για τους αφέντες του Κάστρου εποχή τότε.

Οι Ενετοί ήθελαν πάση θυσία να γίνουν κύριοι της Καρύστου και επιζητούσαν να την αγοράσουν, πράγμα που πέτυχαν κατά το 1366, από τον γιο του Αλφόνσου τον Αραγώνιον.

Επίτροπος των Ενετών μέχρι το 1386 διετέλεσε ο Ιωάννης Ιουστινιάνης και μετά μέχρι το 1406 τρεις αδελφοί Ιουστινιάνες ως τιμαριούχοι.

Στο μεταξύ η Ν. Εύβοια και ιδίως η περιοχή του Καβοντόρου είχε αραιώσει από πληθυσμό εξ αιτίας των διαφόρων ταραχών.

Γι' αυτό η Βενετία με διακήρυξη καλούσε όσους θέλουν, να εγκατασταθούν στην περιοχή και θα τους παραχωρούσε κλήρο απαλλαγμένο από κάθε φόρο.

Σκοπός της ήταν να προσελκύσει Αλβανούς εποίκους που κατέβαιναν τότε στην Ελλάδα για να στρατεύονται σε περίπτωση ανάγκης.

Εποικισμός Αρβανιτών στον Καβοντόρο έγινε το 1402 και το 1425.

Μετά η Καρυστία περιήλθε στην κυριότητα του οίκου Τζώρτζη της Βενετίας μέχρι το 1470 που κατέλαβαν οι Τούρκοι την Εύβοια.

Τουρκοκρατία

Καθ' όλη την περίοδο της Φραγκοκρατίας οι Τούρκοι είχαν κάνει πολλές επιδρομές στην Κάρυστο.

Από το 1453 δε που πήραν την Κωνσταντινούπολη και άρχισαν οργανωμένες επιχειρήσεις για την κατάληψη της υπόλοιπης Ελλάδος, παράλληλα είχαν ενταθεί και οι επιδρομές στα νησιά και στα παράλληλα της Εύβοιας.

Μέχρι το 1465 είχαν καταλάβει όλη σχεδόν την Ελλάδα.

Τον Ιούνιο του 1470 ξεκίνησε ο Τουρκικός στόλος από την Πόλη υπό τον Μαχμούτ Πασά και ο Μωάμεθ ο Πορθητής ο ίδιος, με ισχυρό στρατό δια ξηράς για να κυριεύσουν την Εύβοια.

Στις αρχές Ιουλίου τελικά κατάφεραν να καταλάβουν την Χαλκίδα.

Μέσα στον ίδιο μήνα τελικά κατέλαβαν και την Κάρυστο.

Η Κάρυστος κατά την εποχή αυτή ήταν ερημωμένη.

Έπεσε από την δουλοπαροικία στην δουλεία, στην καταπίεση και στην άγρια φορολογία και το μόνο που της απέμεινε ήταν η θρησκεία.

Η Κάρυστος μάλιστα ήταν και έδρα Επισκοπής.

Ο ξεσηκωμός του 1821 βρήκε την Εύβοια και ιδιαίτερα την Κάρυστο κάτω από αβάσταχτο τουρκικό ζυγό.

Ο Ομέρ Μπέης της Καρύστου από τους πιο επιφανείς Τούρκους της εποχής, αν και παρίστανε τον δίκαιο ήταν σκληρός και αδίστακτος.

Τα περισσότερα χτήματα της περιοχής άνηκαν σε αυτόν και στους Τούρκους αξιωματούχους.

Οι περισσότεροι Χριστιανοί κάτοικοι είχαν φύγει στα γύρω νησιά του Αιγαίου και στην Αίγινα.

Την Άνοιξη του 1821, πριν και μετά την κήρυξη της επανάστασης ο Ομέρ εκινείτο μεταξύ Χαλκίδας και Καρύστου και αγωνίζονταν για την καταστολή της εξέργεσης, εξαναγκάζοντας τους ιερείς να αποσβήσουν κάθε κίνηση, και ακόμη φυλακίζοντας ομήρους και θανατώνοντας μετά βασάνων κάθε ύποπτο.

Το άπαρτο κάστρο

Ο ξεσηκωμός στην Εύβοια άρχισε τον Μάη του 1821 από το βόρειο τμήμα του νησιού όπου ήταν ευκολότερη η επικοινωνία με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο έγιναν οι πρώτες επαναστατικές κινήσεις στη βόρεια Καρυστία για να ακολουθήσει ο ξεσηκωμός τον Αύγουστο στην περιοχή Καρύστου με την αποτυχημένη εκστρατεία του
επίσκοπου Νεόφυτου στα Στύρα.

Το σχέδιο του Νεόφυτου ήταν να αποκόψει τον ερχομό του Ομέρ Μπέη ώστε να καταστεί ευκολότερη η άλωση του Φρουρίου της Καρύστου.

Αλλά ο Ομέρ έφθασε γρηγορότερα και διασκόρπισε τους απροετοίμαστους αγωνιστές του Νεόφυτου.

Τον Φεβρουάριο του 1822 έφθασε στην Κάρυστο ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 300 στρατιώτες και με την ενίσχυση του Μαυρομιχάλη, Κριεζώτη, Τομαρά και Βάσου συγκεντρώνει δύναμη 1500 περίπου ανδρών και πλησιάζει στο Κάστρο.

Μετά από πυροβολισμούς και κλεφτοπόλεμο μεταξύ των Ελλήνων αγωνιστών και του Ομέρ, ο Οδυσσέας κατάφερε τελικά να αποκρούσει τους Τούρκους στρατιώτες.

Δικαιολογημένη αισιοδοξία επικρατούσε στο ελληνικό στρατόπεδο οπότε ο Οδυσσέας λαβαίνει διαταγή από τον Άρειο Πάγο να μεταβεί προς βοήθεια στο στρατόπεδο της Ανατολικής Ελλάδος. προτού καν επιχειρήσει την πολιορκία.

Και βέβαια εγκατέλειψε την προσπάθεια πιστεύοντας ότι και τυχόν πάρσιμο του Κάστρου δεν θα βάρυνε την έκβαση του γενικού πολέμου.

Η δεύτερη απόπειρα κατά του Κάστρου έγινε αρχές του 1823 όταν ο Κριεζώτης με δύναμη 2500 ανδρών εκστράτευσε κατά της Καρύστου.

Περί τα μέσα Μαϊου περίπου, ο Κριεζώτης πολιορκεί το Κάστρο καταλαμβάνοντας τα γύρω του υψώματα από Μεκουνίδας μέχρι Αγίας Μαρίνας και πιάνοντας οχυρωμένες θέσεις.

Οι πολιορκούμενοι ήλθαν σε απελπιστική κατάσταση.

Ο Ομέρ πρόλαβε στον Καβομαντέλο το Ναύρχο Χοσέφ Πασά ο οποίος μετέβαινε στην Πάτρα, και τον πείθει να πλησιάσει στην Κάρυστο για βοήθεια.

Αυτός αποβιβάζει 5000 στρατό περίπου, όπου κατάφεραν να διαλύσουν τη δύναμη του Κριεζώτη και να λεηλατήσουν την περιοχή.

Η τρίτη απόπειρα έγινε τον Μάρτη του 1824.

Ο Κριεζώτης έφθασε στη Βρύση του Μπέη με 800 άνδρες και από εκεί κατεβαίνει και φτιάχνει οχυρά στο Λυκόρεμα.

Εκεί αγκυροβόλησαν 7 Ψαριανά πλοία για κάθε βοήθεια.

Οι Τούρκοι έσπευσαν να χτυπήσουν το Ελληνικό στρατόπεδο διότι τους αφαίρεσαν 2000 γιδοπρόβατα από την Κρυφτή, το Λειβαδάκι και την Παξιμάδα.

Οι Έλληνες τους κυνήγησαν μέχρι τους Αλμαναίους και το Χαρτζάνι όπου και εγκαταστάθηκαν για στενότερη πολιορκία.

Εν τω μεταξύ φθάνει από την Αθήνα και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος για επιθεώρηση αλλά τα γιδοπρόβατα έγιναν αιτία διαμάχης μεταξύ των δύο αρχηγών πλέον, διότι ο μεν Κριεζώτης δεν επέτρεπε στον Οδυσσέα να πάρει μερίδιο, ο δε Οδυσσέας επιστρέψας στα πλοία απαγόρεψε τον ανεφοδιασμό του Κριεζώτη, ο οποίος στερούμενος τροφίμων και αφού είχε μάθει ότι έρχεται Τουρκικός στρατός από την Χαλκίδα λύνει την πολιορκία.

Η τέταρτη απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 1826 από τον Γάλλο Φιλέλληνα Συνταγματάρχη Φαβιέρο.

Στις 5 Μαρτίου πολιορκεί το Κάστρο.

Η πρώτη επίθεση για την κατάληψη του Φρουρίου έγινε στην κύρια πύλη αλλά εξασθένησε από βλάβη του τηλεβόλου.

Η δεύτερη έγινε στις 12 Μαρτίου όπου οι Έλληνες δεν τα κατάφεραν και οπισθοχώρησαν.

Η είδηση ότι φθάνει Τούρκικη βοήθεια από την Χαλκίδα, οι πολλές απώλειες και η έλλειψη τροφίμων ανάγκασαν τον Φαβιέρο να λύσει την πολιορκία.

Τα μετά την απελευθέρωση

Η Εύβοια παρότι πλήρωσε ακριβό φόρο αίματος, έμελλε να απελευθερωθεί μόνο με διπλωματικές διαπραγματεύσεις.

Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3/2/1830 στο νέο Κράτος περιλήφθηκε και η Εύβοια.

Παρουσιάστηκαν όμως εμπόδια για την αποζημίωση του τούρκικων περιουσιών και έτσι δόθηκε διορία για να φύγουν οι Τούρκοι μέχρι το τέλος του 1832 που παρατάθηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1833.

Η παράδοση της Καρύστου στον κυβερνητικό αντιπρόσωπο έγινε στις 9 Απριλίου 1833.

Στις 15 Απριλίου ορκίστηκε η Δημογεροντία Καρύστου που ψήφισε ο λαός(3 δημογέροντες και ο Γραμματέας).

Στις 15 Μαρτίου 1834 οι Δημογέροντες ζητούν έγγραφο προς τον Έπαρχο Καρυστίας να ονομαστεί «Οθωνίς» η νέα πόλη που θα κτιστεί στην παραλία.

Στις 28/12/1836 δημοσιεύεται το διάταγμα των Διοικήσεων και των Δήμων του Κράτους σύμφωνα με το οποίο ο Νομός Ευβοίας είχε τρεις Διοικήσεις 1) Ευβοίας, 2) Σκοπέλου και Σκιάθου και 3) Καρυστίας.

Η Διοίκηση Καρυστίας περιελάμβανε τρεις δήμους Β' τάξεως (Καρύστου, Δυστίων και Κυμαίων) και τέσσερις Γ' τάξεως.

Πρωτεύουσα του Δήμου Καρύστου ήταν η Κάρυστος, Δήμαρχος ο Γ. Π. Ρούντος και εισπράκτωρ ο Θ.Κότσικας.

Στις 11/5/1841 υπογράφεται το "Συμφωνίας περί συνοικισμού έγγραφο" των 20 εκ των πλέον σημαινόντων Καρυστινών, σύμφωνα με το οποίο υποχρεούνται οι υπογράφοντες να κτίσουν την κατοικία τους στη νέα πόλη μέσα σε 18 μήνες από την έγκριση του σχεδίου.  

Στις 16/9/1841 επί Δημαρχίας Α. Στρατή επισκέπτεται ο Όθωνας την Κάρυστο.

Με το Β.Δ. της 13/25-10-42 εγκρίνεται το σχέδιο του παραλιακού οικισμού Γάλλου αξιωματικού αρχικά, για δεύτερη φορά τροποποιημένο.

Το 1843 έρχεται στην Κάρυστο ο Βαυαρός μηχανικός Όθων Μίρμπαχ και χωρίζει τα οικόπεδα σύμφωνα με το σχέδιο που ο ίδιος του είχε δώσει την τελική μορφή.

Το 1848 μεταφέρεται η πρωτεύουσα από τους Μύλους στο νέο οικισμό που πήρε στο μεταξύ το όνομα Οθωνούπολις.

Έτσι την Κάρυστο την αποτελούσαν τα χωριά που συγκροτούν σήμερα τις 4 γύρω Κοινότητες (Καλυβίων, Γραμπιάς, Μύλων και Αετού) και η παραλιακή Οθωνούπολις.

Το 1863 μετονομάζεται η Οθωνούπολις σε Κάρυστο.   

Το 1875 αποσπάται από το Δήμο Καρύστου η περιφέρεια του Μαρμάρου και αποτελεί ιδιαίτερο Δήμο (Μαρμαρίου) με έδρα το Κατσαρώνι.

Το 1889 απογράφεται για πρώτη φορά η Κάρυστος ως ιδιαίτερη πόλη.

Με Β.Δ. της 11/8/1912 η περιοχή του Δήμου Καρύστου χωρίστηκε σε κοινότητες.

Την Κοινότητα Καρύστου απετέλεσε η Κάρυστος με τους συνοικισμούς Παλ. Χώρα και Πηγαδάκια.

Η πρώτη κοινοτική αρχή εκλέχτηκε και ανέλαβε το 1914.

Το 1946 η Κοινότητα Καρύστου έγινε Δήμος.