Γιάννης Μανώλης: Το δυσβάσταχτο κόστος του λαϊκισμού.
  •  

    Το δυσβάσταχτο κόστος του λαϊκισμού: στοιχεία σοκ για την ελληνική οικονομία και μισό βήμα από την κοινωνική έκρηξη!

     
    Μέρα με την ημέρα γίνεται σαφές, σε όλο και περισσότερους Έλληνες, ότι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αποτέλεσε ολέθρια επιλογή για την οικονομική πορεία της χώρας.
     
    Η αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων και η εμμονή του λαϊκιστικού κινήματος ΣΥΡΙΖΑ να προκαλέσει εκλογές, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, οδήγησαν σε ένα περιβάλλον πολιτικής αστάθειας, παρατεταμένης αβεβαιότητας, φυγής κεφαλαίων, ακύρωσης επενδυτικών σχεδίων, έλλειψης ρευστότητας και επιστροφής στην ύφεση. 
     
    Και όλα αυτά συνέβησαν τη στιγμή που, για πρώτη φορά τα τελευταία 5 χρόνια, έχουν διαμορφωθεί οι απαραίτητες συνθήκες για φυγή προς τα εμπρός και έξοδο από την κρίση. Όταν για πρώτη φορά, μετά από 6 συνεχόμενα έτη ύφεσης, η ελληνική οικονομία επέστρεψε το 2014 σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης (+0,7%) και με τις αρχικές προβλέψεις να έκαναν λόγο για 2,5% ανάπτυξη για το τρέχον έτος.
     
    Όταν για πρώτη φορά η ευρωπαϊκή πολιτική αποφάσισε να χαλαρώσει τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, μέσω του προγράμματος Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση και του επενδυτικού πακέτου Γιουνγκέρ. Τη στιγμή, λοιπόν, που ο ευρωπαϊκός ουρανός άρχισε να “βρέχει” χρήματα, εμείς επιλέξαμε να ανοίξουμε την εθνολαϊκιστική ομπρέλα. 
     
    Ποιος, όμως, είναι ο μέχρι τώρα λογαριασμός της πολιτικής αστάθειας και ο απολογισμός των 100 ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; 
     
    Μόλις της προηγούμενη εβδομάδα, η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) μας πληροφόρησε ότι το πρώτο 3μηνο του 2015 η ελληνική οικονομία επέστρεψε πίσω στην ύφεση. Ότι, δηλαδή, χτίσαμε με θυσίες τα 5 προηγούμενα χρόνια, εξανεμίστηκαν σε μόλις 3 μήνες και παρά το γεγονός ότι δεν έχει ληφθεί κανένα περιοριστικό μέτρο. 
     
    Τα σημερινά δημοσιευμένα στοιχεία της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ), δίνουν μια περιγραφικότερη εικόνα για τη ζημία που έχουν προκαλέσει στην πραγματική οικονομία αφενός, η λανθασμένη στρατηγική της διαπραγμάτευσης και αφετέρου, οι ιδεοληπτικές εμμονές της κυβέρνησης: κάθε μέρα που περνάει, χάνονται 22,3 εκ. € από το Α.Ε.Π. της Ελλάδας, κάθε 24 ώρες κλείνουν 59 επιχειρήσεις και μειώνεται η πλήρης απασχόληση κατά 613 θέσεις εργασίας. 
     
    Η αγορά βρίσκεται σε ακινησία, ενώ κυριολεκτικά έχει "στεγνώσει" και οι ενέσεις ρευστότητας δεν μπορούν να την συνεφέρουν.
     
    Κατά το διάστημα, συνεπώς, που ο Βαρουφάκης ξεδιπλώνει την στρατηγική της δημιουργικής ασάφειας και υπογράφει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, δίχως να συνοδεύεται από χρήματα, ο Τσίπρας φωτογραφίζεται με τις καθαρίστριες και ο Στρατούλης μας εξηγεί ότι θα αναζητήσουμε εναλλακτικούς δρόμους ρευστότητας, μέσω της υπό διαμόρφωση επενδυτικής τράπεζας των BRICS, στο θλιβερό ποσοστό ανεργίας προστέθηκαν περίπου 70.000 άνεργοι. Και αυτοί που θα προστεθούν επιπρόσθετα, εφόσον δεν κλείσει άμεσα, έστω και μία κακή, συμφωνία θα είναι κατά πολύ περισσότεροι.
     
    Καταρρίπτοντας πολλούς από τους θεωρητικούς μύθους της κρίσης, η πραγματικότητα απέδειξε και στον πλέον δύσπιστο ότι η οικονομική επιβράδυνση δεν προκαλείται μόνο από περιοριστικές πολιτικές, αλλά πολύ περισσότερο από την αβεβαιότητα λόγω της αδράνειας της κυβέρνησης να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις, να δεσμευτεί αξιόπιστα και να υλοποιήσει ένα γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, το οποίο θα άρει την οποιαδήποτε δυσπιστία για το νομισματικό καθεστώς της χώρας. 
     
    Σε ένα διεθνοποιημένο και περίπλοκο περιβάλλον, λοιπόν, οι προσδοκίες των επενδυτών και η ψυχολογία των οικονομικών υποκειμένων παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες.
     
    Η εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης προσγείωσε ανώμαλα τον πρωθυπουργό στην πραγματικότητα. Συνειδητοποίησε ότι η ανάπτυξη δεν προαναγγέλλεται, αλλά προκύπτει μόνο όταν δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες που επιτρέπουν σε κάποιους να επενδύσουν. Θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται με υπουργικές αποφάσεις, αλλά μόνο όταν ανοίγουν βιώσιμες επιχειρήσεις. 
     
    Μπορείς με πολιτική απόφαση να επαναπροσλάβεις του εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά αυτό δεν αποτελεί μία αναπτυξιακή επιλογή, καθώς την ίδια στιγμή αυτοί που χάνουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ περισσότεροι. 
     
    Επομένως, η οικονομική πίττα μικραίνει όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα οι πολιτικές αποφάσεις να οδηγούν όλο και πιο πολλούς στο ταμείο ανεργίας. 
     
    Τι πρέπει να γίνει τώρα;
    1. Πρώτον, πρέπει να εξασφαλιστεί τάχιστα μια συμφωνία, η οποία θα άρει την αβεβαιότητα και θα αποκαταστήσει τη ρευστότητα. 
    2. Δεύτερον, πρέπει ο κυβερνητικός συνασπισμός είτε να αποφασίσει να ακολουθήσει πιστά το πλαίσιο και τους κανόνες της ευρωπαϊκής πολιτικής είτε να παραιτηθεί και να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. 
    3. Τρίτον, πρέπει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να συνειδητοποιήσει ότι η παραγωγή πλούτου προηγείται της κατανομής του και να προχωρήσει στις απαραίτητες κινήσεις, που θα επιτρέπουν στα άτομα και τις επιχειρήσεις να καινοτομήσουν, να επενδύσουν και να παράξουν πλούτο. 
    Τα ζέοντα είναι η πολιτική σταθερότητα, η υιοθέτηση ενός σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος, η γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, η άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων, η εγκαθίδρυση των απαραίτητων θεσμών, όπως είναι η ολοκλήρωση του Κτηματολογίου και η κατάρτιση των δασικών χαρτών, και η οικοδόμηση μιας ευέλικτης, σύγχρονης και αποτελεσματικής διοίκησης. 
     
    Αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει άμεσα στα παραπάνω βήματα, θα βιώσει με τον πλέον οδυνηρό τρόπο αυτά που περιγράφει η αριστερή διανοήτρια, Hannah Arendt, στο έργο της “Περί Επαναστάσεως”. 
     
    κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών. Σύμφωνα, άλλωστε, με την ίδια το τέλος δεν προαναγγέλλεται, ενσκήπτει! 
     
    Γιάννης Μανώλης